Kurtek w przejściu, fot. Emiko

Od kiedy pamiętam miałem mnóstwo rzeczy do powiedzenia. Chciałem się dzielić tym, co sam uważałem za ważne, a jeśli się nie udawało, tym, czego inni chcieli słuchać. Stanąłem dzisiaj przed lustrem i w głowie zadźwięczało mi pytanie — dlaczego tego nie robię, teraz, kiedy wreszcie mogę. W gruncie rzeczy doskonale znam odpowiedź, ale pytanie wraca raz po raz z nową siłą i trzeba utwierdzać się w przekonaniu i utwardzać betonową podstawę, aby czasem umocowany u niej balon przy silniejszym podmuchu fantazji nie odfrunął gdzieś daleko ze mną na pokładzie.

Otóż moje zęby są zbyt żółte i zbyt krzywe, a moja cera nadto naznaczona młodzieńczym trądzikiem, żeby pchać mnie do telewizji. Sam z siebie zaś, jak się okazuje, potrafię opowiadać wyłącznie o sobie. To strasznie źle brzmi, ale w istocie wcale nie musi takie być. Jestem w takim wieku, że coraz więcej znajomych wkoło doczekało się już potomstwa i wśród nich zawsze znajdzie się ktoś, kto, jeśli już wygrzebie się z pieluch, śliniaczków, kaszelków i katarków, doczłapie się półżywy na swoje wychodne, potrafi mówić tylko o pieluchach, śliniaczkach, kaszelkach i katarkach. Podobnie zrobi ktoś, kto nie potrafi ograniczyć swojej pracy do rozpiętości swojego etatu — raporty, kole i dedlajny tak go ekscytują, że entuzjastycznie na sobotnie niezobowiązujące piwo przynosi stos korpohistoryjek bez puenty. Wszyscy poniekąd to robimy — różnica polega na tym, jak się opowiada i czym się żyje. Są ludzie, którzy w czasie panowania nowych mediów, są w stanie ze swojej niszowej pasji, dajmy na to, ichtiologii, zrobić najciekawszą sprawę na świecie i nagle pół Polski zakochuje się w anatomii okonia albo koreańskiej kuchni.

Gorzej jeśli ta jedna rzecz nie istnieje. Jeśli jest się więźniem mozaiki, w której co prawda, dobrze człowiek się odnajduje, ale nie na tyle, by opowiadać o niej innym. Gdybym na przykład chciał przedstawić zawiłości japońszczyzny. Może nawet dla kogoś, kto nigdy sam nie próbował zgłębiać temu ani nie czytał Babel. W dwadzieścia języków dookoła świata, a lingwistyka trochę go interesuje, mój niezborny wywód o tym, jak znak 風 oznaczający wiatr czasem przeczytamy kaze, a czasem fū okazałby się nawet ciekawy, ale prędzej czy później albo ja sam doszedłbym do wniosku, że to do niczego nie zaprowadzi, albo znalazłby się ktoś po studiach lingwistycznych, kto zacząłby prostować moje niewątpliwe niedociągnięcia. Można oczywiście robić stand-up, opowiadając anegdotki o nieudanych związkach, swoich i cudzych, ale do tego trzeba być mieć analityczne poczucie humoru, które można ładnie sprzedać.

Jeśli to wszystko zaczyna brzmieć jak strumień jakiegoś nagłego, niepohamowanego żalu, bez obawy! Całe to drzewo przykrych konkluzji wyrosło w ciągu tych kilku chwil spędzonych dzisiaj przed lustrem na porannej toalecie, a potem zostało spisane przy dźwiękach uzależniająco skocznych The Tiffany Transcriptions grupy Boba Willsa, na którego winylowe wydanie w rozsądnej cenie swego czasu urządziłem bezowocne, jak dotąd, polowanie. I to gruncie rzeczy martwi mnie nieco bardziej niż mój brak zapału i konsekwencji w opowiadaniu historii. Wczoraj wieczorem zabrałem się za wiosenne porządki. Wcześniej jeszcze tylko chciałem upewnić się, że mam odpowiedni soundtrack. Ale nie umiałem nijak go wykrzesać. Czy porządki nie zasługują na soundtrack? Czy wiosna nie powinna chcieć krzyczeć, tańczyć i żyć? Na litość boską, nie można przez całe życie tłumaczyć wszystkiego alergią.

Przyznaję, nie mam puenty. Jestem tym gościem od korpohistoryjek bez puenty, ale gorzej, bo jemu płacą za entuzjazm nie tylko w tygodniu, ale i w weekendy, i za ten brak puenty naturalnie też.