wariacja na jesienny ogród i japońskiego kompozytora

Fejsbuk przypomniał mi, że dokładnie przed pięcioma laty w moim jesiennym ogrodzie zamieszkał Tōru Takemitsu. Jego niezrównany koncert na klasyczną orkiestrę gagaku pozwolił mi przetrwać pozornie najbardziej beztroską, w rzeczywistości najbardziej gęstą i ciemną jesień w moim życiu — mizerną kładkę pomiędzy dzieciństwem a dorosłością, linę zawieszoną nad czeluścią pokonywaną na palcach przez złej sławy pokój 25. A mimo tego, gdy patrzę na ten pocieszny fotomontaż z niezgrabionymi liśćmi dębu, który ćwierć wieku wcześniej posadzono na skraju niewielkiej przydomowej działki z przeświadczeniem, że będzie miniaturowy, z niezmordowanymi begoniami mojej mamy, które mimo chłodu i zbliżającej się nieubłaganie zimy wciąż, jakby przeciw wszystkiemu, promieniowały dojrzałą witalnością — gdy patrzę na ten fotomontaż, czuję pomost przemożnego poczucia końca, szczególnie pojmowanej bezradności przechodzącej płynnie w harmonię, współistnienie, pełnię, ład. Jak ten dzieciak, który, gdy tylko w zimny listopadowy wieczór spostrzeże na fioletowo-pomarańczowym niebie pierwszy płatek śniegu, zerwie się, by włączyć „You Must Believe in Spring” Billa Evansa, jakby ten płatek śniegu miał być początkiem nieuchronnego końca, który można jednak wiarą i magią przemienić jeszcze ostatkiem sił w nowy początek. Jutro śnieg stopnieje, wyrosną nowe pędy, zakwitną niezmordowane begonie. Minie rok, nim jesienny ogród znów odwiedzi Tōru Takemitsu.